นายอนามัย…กับยัยซกมก ตอน ไม่เคยรู้เลย

หากเพียงเธอได้รู้ว่าเค้านั้นยอมทำสิ่งใด

เพื่อให้เธอได้พบแต่ความสุขใจ

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – –

“ถ้าทำให้รำคาญจะไม่โทรไปกวนแล้วหล่ะ ขอโทษนะ”

เมื่อประโยคของเธอจบลง ก็ต้องไปผมเองที่อึ้งไป เธอเริ่มเป็นอย่างนี้อีกแล้วครับ ไอ้โรคคิดเองเออเองหนะ เธอถนัดนักหล่ะ ส่วนเรื่องที่เธอพูดประโยคนี้นะหรอ ก็ประมาณว่าผมบ่นว่าช่วงนี้เบื่อๆ เท่านั้นเอง เท่านั้นจริงๆ นะครับ แล้วเธอก็ต่อมาเลย

“…ภูเบื่ออิงหรอ…”

“…อิงโทรมากวนใช่ไหม…”

“…ถ้าไม่อยากคุยก็บอกสิ…”

….

“ถ้าทำให้รำคาญจะไม่โทรไปกวนแล้วหล่ะ ขอโทษนะ”

จนกระทั่งถึงประโยคสุดท้าย นั้นหล่ะครับ ถึงผมจะเป็นผู้ชายที่ดูจะเย็นชาไปนิด หรือว่าดูมาดนิ่งไปหน่อยสำหรับคนอื่นๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รับรู้นะครับ ว่าตอนนี้เธอคงจะน้ำตาปริ่มๆ แล้ว และเพราะเสียงสะอื้นที่ดังตามมาทำให้ผมใจอ่อนยวบลงไปเลย

“คิดไปเองอีกแล้ว”

นั่นแหละครับประโยคจากปากผม ประโยคธรรมดา ที่ผมก็คิดแล้วคิดอีกว่ามันจะทำให้เธอปล่อยเสียงโฮต่อมาได้ยังไง แล้วไอ้คนปลอบคนไม่เป็นอย่างผมจะไปทำอะไรได้นอกจากเงียบ แล้วรอให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่ก็รู้สึกว่ามันอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก เพราะว่าหลังจากที่ผมพูดจบ ก็เกิดความเงียบ เงียบหาย จนกระทั่ง

“อิงขอโทษทีนะภู อิงคิดมากไปเองอีกแล้ว”

เสียงของเธอครับ พร้อมกับเสียงหัวเราะตามท้าย ที่ถึงแม้จะยังไม่สดใสเหมือนปกติ แต่ว่าผมคิดว่าเธอดีขึ้นแล้ว ทำให้คนไม่คิดมากอย่างผม ดูจะลืมๆ ไปด้วยซ้ำว่าเมื่อกีมันเกิดวิกฤตระหว่างเรา แล้วไอ้ความรู้สึกแย่ๆ ตอนที่เธอเงียบนั้นก็จางลงไป

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – –

“คิดว่าคงไปด้วยไม่ได้แล้วนะอิง พอดีติดธุระกับที่บ้านหน่ะ”

“อืม…ไม่เป็นไรภู ยังไงก็เดินทางดีๆนะ”

เสียงอ่อยๆของเธอตอบรับคำปฏิเสธของผมที่ไม่สามารถไปงานวันเกิดพี่สาวของเธอได้ทั้งที่รับปากไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะ ผมรู้ว่าคงทำให้เธอเสียใจ แต่ว่าผมก็มีเหตุผลที่ไปไม่ได้เหมือนกัน และไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกผิดที่ทำให้เธอผิดหวังนะ เอาไว้ผมจะพาเธอไปเลี้ยงไอติมละกัน

“อิงไม่ได้โกรธใช่ไหม”

“ก็ไม่ได้โกรธนะ”

“ไม่ได้งอนเราใช่ไหม”

“เปล่าอ่ะ อิงเข้าใจนะ”

คำพูดของเธอและเสียงสดใสนั่นทำให้ผมใจชื้นขึ้น เพราะยังไงผมก็รู้อยู่แล้วว่าเธอก็เป็นคนมีเหตุผลพอสมควรเหมือนกัน ก็เลยสบายใจขึ้น และเราก็คุยกันต่อ จนกระทั่งเธอต้องขึ้นรถนั่นแหละถึงได้วางสายโทรศัพท์ไป

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – –

“อิงจะกลับแล้วหรอ จะให้เราไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรหรอกภู ดึกแล้วเดี่ยวภูจะกลับลำบาก”

อ้าว คราวนี้เป็นเธอที่ปฏิเสธผมครับ ผมเห็นเธอเก็บของจากโต๊ะทำงานท่าทางปกติ กล่าวอำลาเพื่อนๆในห้องที่ทำงานด้วยกันอยู่และเดินลงจากตึกไป แถมก่อนออกจากห้องยังหันบอกผมเลย

“เดียวถึงแล้วจะโทรหานะ”

แล้วเธอก็โทรมาครับ ซักประมาณชั่วโมงหลังจากที่เธอออกจากห้องไปนั่นแหละ ผมก็กำลังคิดว่าจะโทรหาเธออยู่พอดีเลย เพราะว่ามันดึกมากแล้ว ผมก็เป็นห่วงเธอนะ ถึงภายนอกจะดูเฉยๆ ก็เถอะ

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – –

แล้ววันนั้นก็มาถึงครับ…วันที่เธอเล่าให้ผมฟังทั้งน้ำตา

เธอบอกผมว่าเธอพยายามแล้ว พยายามที่จะไม่คิดมาก และไม่ร้องไห้หรืองอแงให้ผมเห็น

แต่ว่าวันนี้เธออ่อนไหวเกินไป…แล้วเธอก็เลยเล่าให้ผมฟัง เรื่องราวที่ผมไม่เคยรู้

เธอบอกว่า

ตอนที่เธอคิดมากไปเอง เธอพยายามแล้วทีจะไม่คิด แต่เธอก็อยากให้ผมพูดดีๆ กับเธอมากกว่านี้หน่อย
ไอ้ประโยค “คิดไปเองอีกแล้ว” มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย

ตอนที่ผมไปกับเธอไม่ได้…เธอนั่งร้องไห้คนเดียวหลังจากที่วางโทรศัพท์ไป
และที่เธอทำเสียงสดใจเพราะไม่อยากให้ผมคิดมาก

ตอนที่ผมถามว่าให้ไปส่งไหม…เธออยากให้ไปส่งครับ แต่เธอไม่กล้าบอก
และอยากให้ผมไปส่งเองมากว่าที่จะถามเธอ เธอกลัวว่าที่ผมไปส่งเป็นเพราะว่าเธอบังคับผม = =

เธอบอกผมว่าเธอรู้ว่าผมเป็นคนแบบนี้ (เย็นชา และ ใจร้าย) แต่เธอก็ไม่อยากให้ผมเปลี่ยนตัวเอง (ซึ่งผมก็คงจะทำไม่ได้)
เธอจะพยายามทำใจให้ชิน จะได้ไม่ต้องมาทำให้ผมคิดมาก

หลังจากจบเรื่องเล่าของเธอ ทำให้ผมคิดอะไรบางอย่าง
ผมคิดไปได้ไงว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ
ผมคิดได้ยังไงว่าเธอจะหัวเราะสดใสได้ทั้งๆที่เพิ่งมีน้ำตา
ผมปล่อยให้เธอกลับบ้านดึกๆ คนเดียวอย่างนั้นได้ยังไง
ผมทำให้เธอเสียใจตลอดมาทั้งๆที่…ไม่เคยรู้เลย

“อยู่กับเรา…อิงอึดอัดใจมากไหม”

ประโยคที่ผมอยากรู้และได้ถามไป กลับเหมือนไปราดน้ำมันลงบนกองไฟ ให้น้ำตาของเธอไหลริน

“ไม่นะ…อย่าพูดแบบนี้อีก”

เสียงสะอื้นตามมาอีกระลอก และเสียงไอด้วยเธอหายใจไม่ออกเวลาร้องไห้ ทำให้ผมเลิกตามหาคำตอบที่อยากรู้

“ถ้าอิงมีอะไร…รู้สึกยังไงก็บอกเรานะ”

“อิงแค่อยากทำให้ภูมีความสุขเท่านั้นเอง”

“เราก็อยากเป็นคนทำให้อิงมีความสุขเหมือนกันนะ เพราะงั้นถ้าอิงต้องเก็บเรื่องมาคิดมาก และไม่สบายใจแบบนี้ เราก็รู้สึกแย่อยู่ดี”

“จ้าๆ ต่อไปมีอะไรอิงจะบอกนะคะ”

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –  – – – – – – – – –

รัก…ต้องใช้เวลาในการเรียนรู้กันและกัน

รัก…ต้องมีความเข้าใจกันและกัน

รัก…ต้องปรับตัวเข้าหากัน