นายอนามัย…กับยัยซกมก ตอน ต้นเหตุเพราะรักของเธอ

สายลมที่ต้องผิวหน้า…ลมหนาวที่พาดพัดผ่าน พาให้น้ำตากลับรื้นขึ้นมาอีกครั้ง

มือสองข้างกระชับเข้าหาตัว โอบกอดตัวเองด้วยใจที่หวั่นไหว หยาดน้ำตาที่ตกต้องลงกระทบมือ ทำให้ฉันรู้สึกตัวขึ้นอึกครั้ง หลังจากนั่งเหม่ออยู่คนเดียวมาเป็นเวลานาน

สองขาที่พาก้าวเดินเพราะใจที่ไม่อยากหยุดอยู่ีที่ใดเป็นหลักแหล่งด้วยไม่อยากคิดอะไรให้ใจต้องเจ็บช้ำ กลับพาฉันที่จุดเริ่มต้น…จุดเริ่มต้นของความรักเรา

ภาพความทรงจำย้อนกลับมาอีกครั้ง ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ความสุขและรอยยิ้มยังคงอบอวลอยู่ไม่จางหาย แต่วันนี้สถานที่ที่เคยทำให้ฉันมีรอยยิ้มทุกครั้งที่เดินผ่าน กลับทำให้ฉันมีน้ำตา

เสียงต่ำของเค้ายังสะท้อนดังอยู่ในหัว พร้อมกับความเงียบงันที่เหมือนกับว่าถ้าหากมีใครพูดอะไรก็อาจทำให้เรื่องราวของเราถึงคราวแตกหัก ฉันไม่เข้าใจเลย ว่ารักของเรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

เราสองคนเข้ากันได้ดี ถึงแม้จะมีเรื่องที่สนใจแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง อาจจะมีโต้แย้งกันบ้าง แต่มักจะลงเอยด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม เรื่องความแตกต่างของสองเราอันนั้นฉันก็รู้ดี และพยายามเข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็นอยู่เสมอ

ฉันได้ยินเสียงตัวเองถอนหายใจ ราวกับเหนื่อยหน่ายกับชีวิตซะเหลือเกิน ทั้งๆที่ฉันเองก็รู้ดี ว่าเรื่องราวที่ทำให้ฉันต้องตัดการติดต่อเค้าครั้งนี้นั้น ถ้าเพียงแต่ฉันใจเย็น และทำร่าเริง การทะเลาะไร้สาระนั่นก็จะจางหายไปกับอากาศราวกับไม่มีตัวตน

ฉันก็อยากให้ความเสียใจของฉันเป็นเหมือนดังหมอกจางๆ ที่ไม่ช้าก็จะหายไปบ้าง จะได้ไม่ต้องมาหวนนึกถึงความสุข ไม่ต้องมาเสียดายคืนวันดีๆ ที่เคยมีร่วมกัน ไม่ต้องนำความเศร้าใจในวันนี้ไปเปรียบเทียบกับวันวาน

แม้แต่ในยามนี้ที่ฉันหนีหายมา ฉันก็ยังคิดถึงเค้า คิดว่าเค้าจะโทรมารึเปล่า คิดว่าเค้าจะเป็นห่วงกันบ้างไหม แล้วเค้าจะคิดถึงฉันบ้างไหมเมื่อห่างไกลกันขนาดนี้

…หรือเค้าจะไม่รู้สึกขาดอะไรไปเลย…ในยามที่ฉันจากมาอย่างนี้

อาจเป็นเพราะการเถียงกันครั้งล่าสุดนั้น ฉันไม่อาจทำได้ จิตใจของฉันไม่เข้มแข็งพอจะรับแรงอารมณ์จากเค้า สภาพอารมณ์ของฉันก็เช่นกัน ความรู้สึกที่เคยบอกตัวเองเสมอว่าทะเลาะกันไปไม่ช่วยอะไร ปล่อยให้เรื่องผ่านเลยไปดีกว่านั้น ไม่สามารถทำให้อารมณ์โกรธและน้อยใจที่พุ่งขึ้นสูงของฉันลดลงเลย

…เพียงแต่หากเค้าจะยอมให้ฉันบ้าง…แต่เค้าก็ไม่เคยทำ

ไม่ใช่ว่าตัวฉันเองไม่รู้ ว่าเรื่องราวที่ทะเลาะกันมันดูไร้สาระ และไม่มีเหตุผลเพียงใด แต่หากตัวฉันเองก็ไม่อาจหยุดความน้อยใจที่เ่อ่อล้นออกมาได้

ฉันโกรธ…ไม่ใช่โกรธเค้า…แต่เป็นตัวเองที่ไม่อาจอดทนได้อย่างที่เคยเป็น

ฉันไม่เคยทำตัวไร้สาระให้เค้าเห็นแบบนี้…แน่นอนตัวฉันเองในรูปแบบนี้ ฉันก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน

ในที่สุดฉันก็รู้ว่า…เค้าไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ คนที่ร้องไห้ฟูมฟายกับเรื่องเล็กน้อย…คนที่คิดฟุ้งซ่าน และอยากผูกมัดเค้าไว้กับตัวมากมาย

ความผูกพันและความรักที่ก่อเกิดจนเกินพอดีทำให้ฉันเสียความเป็นตัวเองไปอย่างไม่รู้ตัว เมื่อก่อนถ้ามีใครบอกว่าฉันคนนี้จะปิดโทรศัพท์ ตัดการสื่อสารจากโลกภายนอก แล้วมาเดินร้องไห้อยู่คนเดียวอย่างนี้ ฉันคงขำและไม่เชื่อเอาทีเีดียว

แต่วันนี้ ตอนนี้ฉันกำลังเป็นอย่างนั้น เพียงเพราะฉันยึดติดกับความรักมากเกินไป คาดหวังเกินไปอย่างที่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำให้เค้าได้เหมือนอย่างที่ฉันคาดหวังหรือไม่

น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว และถ้าบังเอิญใครผ่านมาเจอคงพบว่า ฉันตาปวมเป่งราวกับร้องไ้ห้มาสามปีติดกัน แต่กลับหัวเราะอย่างกับคนบ้า เพียงเพราะฉันขำตัวเองที่เพิ่งจะมาเจอทางแก้สำหรับปัญหาที่ฉันพยายามอดทนและแก้ไขมันมาแรมปี

ทางแก้คือ…ไม่ต้องทำอะไรเลย…เป็นตัวของตัวเอง…แล้วก็ให้เค้าเป็นตัวของเค้าเช่นกัน

ความคิดสุดท้ายทำให้มีรอยยิ้มจางๆ ตอนที่นั่งรถกลับบ้าน วันนี้ฉันเหนื่อยและร้องไห้มามากพอแล้ว การอยู่คนเดียวบางครั้งก็ทำให้ได้คิดอะไรเหมือนกัน