นายอนามัย…กับยัยซกมก ตอน ต้นเหตุเพราะรักของผม

สามวันแล้วที่โทรศัพท์ไม่ได้ส่งเสียงร้องเพลงเรียกเข้าพิเศษที่ผมตั้งเอาไว้ สำหรับเธอคนนั้น มันก็คงนับตั้งแต่วันที่เรามีปากเสียงกันจนเป็นเรื่องใหญ่โต ซึ่งวันนั้นทะเลาะกันเพราะสาเหตุอะไรผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน แต่ดูจะเป็นเรื่องไร้สาระเรื่องนึงที่ผมไปบังเอิญขัดใจเธอเข้าละมั้ง ก็ตามสูตรเดิมที่ช่วงนี้เป็นมา

เธอมักจะเงียบทุกครั้งที่ถูกขัดใจ และตอบผมว่า “ไม่มีอะไร” ทุกครั้งที่ผมถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า

เธอก็รู้เหมือนที่ผมรู้นั่นแหละครับว่ามันมีอะไร แต่เธอก็มักจะเงียบและปฏิเสธอยู่อย่างนั้นเสมอ ถ้ามันเป็นวันโชคดีของผม อารมณ์หงุดหงิดของเธอจะอยู่ไม่นานก็กลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม แต่ถ้าเกิดมันเป็นวันซวยของผม ถ้าไม่เจอเธอร้องไห้ฟูมฟาย เธอก็จะเงียบหายไปเหมือนอย่างคราวนี้

นาฬิกาที่มุมจอบอกเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ผมอดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ กินข้าวรึยัง แล้วอารมณ์ดีขึ้นพอที่จะคุยกันไหม แต่ความคิดเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมกดหมายเลขโทรออกไปหา ไม่ใช่ว่าผมไม่เป็นห่วงเธอ เพียงแต่ผมรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยจนไม่อยากจะพยายาม…เหมือนในคราวนี้

ช่วงนี้ดูเหมือนไม่ว่าผมจะพูดอะไรไปก็ผิดหูเธอไปซะทุกอย่าง และสุดท้ายก็จบลงด้วยการทะเลาะกันใหญ่โต ทั้งๆที่ผมก็พยายามเข้าใจเธอ ทั้งๆที่ผมก็ยังรักเธอ และรู้ว่าเธอก็ยังรักผมมากมาย

ครั้งล่าสุดที่เราคุยกันเธอตัดสายผมทิ้ง และปิดเครื่องหนีเมื่อผมพยายามจะติดต่อเธอกลับ ผมเลยคิดว่าปล่อยให้เธอใจเย็นขึ้นก่อนแล้วค่อยคุยกัน แต่ดูเหมือนว่าผมจะคิดผิด

…เธอ…ที่รักของผมหายไปสามวันแล้ว

ตลอดเวลาที่เราคบกันมา ไม่มีครั้งไหนที่เธอจะหายไปนานอย่างนี้ ไม่มีวันไหนที่เราจะไม่ได้คุยกัน อาจจะไม่ได้เป็นชั่วโมง แต่ทุกครั้งผมก็ยังรับรู้เสียงของความห่วงใยที่เธอส่งมาให้อย่างสม่ำเสมอ

เธอคอยอยู่เคียงข้างผมไม่ได้ห่าง อยู่ด้วยทุกครั้งที่ผมต้องการใครสักคน อยู่ด้วยทุกครั้งที่ผมต้องการกำลังใจ และผมก็ดูแลเธอด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี แต่ทุกครั้งที่เธอร้องไห้เสียใจ ทำให้ผมคิด ผมทำอะไรผิดพลาดไปโดยไม่รู้ตัวรึเปล่า ตลอดเวลาที่ผมคิดว่าผมรักเธอมากมายและทำดีที่สุดแล้วเพื่อเธอ

…แต่เธอก็ยังมีน้ำตา…ทั้งๆที่ผมเคยสัญญา…จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ

ผมรู้สึกว่าเรื่องที่เราทะเลาะกันมันไร้สาระและไร้เหตุผล เธออ่อนไหวเกินไป คิดมากเกินไป น้อยใจอะไรง่ายๆเอง แต่ส่วนลึกของหัวใจผมรู้ดี ว่าผมเองก็มีส่วนผิด

ตลอดเวลาที่รักกัน ผมคิดเข้าข้างตัวเองเสมอ คิดโง่ๆ ว่าเมื่อเธอรักผม ก็ควรจะต้องยอมรับในสิ่งที่ผมเป็นได้ และต้องเข้าใจผมเสมอ ไม่ว่าผมจะทำอะไร และผมก็คิดว่าผมเข้าใจเธอ

แต่วันนี้ผมรู้แล้ว…การที่จะรักกันนั้นง่าย…แต่การจะประคับประคองความรักนั้นยาก

อาจเป็นเพราะเธอรักผม ความรักทำให้เธออดทนในสิ่งที่ผมทำ อดทนมาเนิ่นนานโดยไม่ปริปากกับความเพิกเลยและการละเลยการใส่ใจความรู้สึกเธอของผม จนถึงวันนี้ วันที่ความอดทนมันสิ้นสุดลง แล้วเธอก็หนีผมไปโดยไม่ลำลา

ทุกครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกัน ผมมักจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าผมไม่ผิด และมักจะรู้สึกเสมอว่าเธอไร้เหตุผล แต่ในวันนี้เมื่อผมได้คิด ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่า ผมไม่ได้เข้าใจเธอเลย ผมไม่ได้แม้แต่พยายามจะเข้าใจความรู้สึกเธอด้วยซ้ำ ผมไม่รู้แม้กระทั่งเธอต้องอดทนเพื่อผมแค่ไหน

ให้ตายสิ…ผมสบดให้กับความโง่ของตัวเอง ความรักที่ผมคิดว่ามอบให้เธออย่างดีที่สุด กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายเธอที่สุด

คนที่เคยมีความมั่นใจอย่างผม วันนี้กลับกลัวเหลือเกินที่จะสูญเสียเธอไป