วันที่แสนน่าเบื่อ…กับคนที่แสนจะน่าเบื่อ

ไม่ได้อัพบล็อคมานานมากๆ (เกือบอาทิตย์ได้แล้ว) ต้องบอกว่าอันเนื่องมาจากปัจจัยหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นโปรเจ็คที่ใกล้จะต้องส่งเต็มที การบ้านวิชาต่างๆ การเตรียมตัวทดสอบกับบริษัทต่างๆ การเตรียมตัวสัมภาษณ์งาน จนทำให้รู้สึกว่าไม่ค่อยมีเวลาจะอัพบล็อค จนบางครั้งยังคิดเลยว่าการมาอัพบล็อคมันเสียเวลา ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยมีความคิดนี้อยู่เลย

วันที่แสนน่าเบื่อ…กับคนที่แสนจะน่าเบื่อ

ต้องบอกว่าไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องจะอัพ แต่ว่ามันมีมากจนไม่รู้จะเริ่มยังไง แถมเวลาก็ไม่ค่อยจะมีก็เลยต้องดองๆ เอนทรี่ไว้ก่อน นี่ดราฟไว้เกิน 50 แล้วมั้งเนี่ย มันเป็นเพราะว่าก็ยังเจอเรื่องราวที่น่าสนใจและอยากจะแบ่งปันให้คนอื่นได้รู้ แต่กว่าจะเคลียร์งานเสร็จพลังชีวิตก็หมดลงไปซะก่อน

วันนี้เป็นเหมือนวันว่าง (ที่ออฟบอกตัวเอง ทั้งๆที่งานยังเยอะเท่าเดิม) ตอนเช้ามีไปรับทุนที่สมาคมเหยี่ยวเพ้ง ก็เป็นสมาคมที่ไปรับทุนเรียนดีทุกปีนั่นแหละ เค้าจะให้เงินสนับสนุนกับลูกหลานสมาชิกของสมาคมเอาไว้เป็นกำลังใจในการเรียนหนังสือ หลังรับทุนก็กลับมาบ้าน นอนอืดๆ เปิดเครื่องมาตั้งท่าจะทำงาน แล้วก็ไม่ทำ จะอ่านนิยายก็ไม่มีอะไรจะให้อ่านแล้ว ความเศร้ามันอยู่ที่ว่า แค่มองหน้าปกหนังสือก็จำได้แล้วว่าเรื่องมันเป็นยังไง

วันนี้รู้สึกเบื่อๆตัวเองชะมัด (ออฟมักจะไม่ค่อยชอบตัวเองเวลาไม่ทำงาน) แบบว่าเหมือนหายใจทิ้งไปทั้งวัน แต่ยังไม่ได้อะไรขึ้นมา ไม่ใช่ว่าไม่วางแผนว่าวันนี้จะต้องทำอะไรบ้าง แต่ว่ามันเบื่อ!!! (นานๆ จะเป็นกับเค้าซักที= =) พยายามหานิยายมาอ่านก็แล้ว จะเปิด google reader มาอ่านก็แล้ว หรือแม้กระทั่งพยายามทนทำการบ้านอาคิเทคก็แล้ว แต่ไม่ช่วยอะไรเลย แม้กระทั่งการกินที่เคยโปรดเป็นพิเศษวันนี้ก็ดูเหมือนจะไม่โปรดอีกต่อไป

หลังจากคุยโทรศัพท์เป็นเวลาเกือบชั่วโมงที่พอจะทำให้พลังชีวิตเพิ่มขึ้นมาได้ ออฟก็เลยมาอยู่ตรงนี้ อยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วมานั่งอัพบล็อคเพื่อที่จะได้ระบายความน่าเบื่อของตัวเองในวันนี้ (เผื่อมันจะลดลงบ้าง) แต่ก็รู้สึกดีขึ้นจริงๆนั่นแหละ ถึงแม้ว่าหลังจากอัพเสร็จอาจจะไปพยายามหานิยายอ่านต่อ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าไม่มีก็ตาม

ปกติช่วงที่ออฟเบื่อจะซื้อนิยายใหม่มาอ่าน ซึ่งช่วงที่งานเยอะหรือว่าเครียดนิยายจะเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็ว (ออฟซื้ออย่างน้อยอาทิตย์ละ 2 เล่ม และจะอ่านจบในวันที่ซื้อ) วันนี้เพิ่งจะแบกนิยายกลับจากที่ร้านแม่ (ที่ซึ่งใช้ซุกหัวนอนเวลาไปเรียน) กลับมาที่บ้าน (ที่ซึ่งเป็นที่เก็บของจะกลับมาอาทิตย์ละครั้ง) สิบกว่าเล่ม เนื่องจากว่าที่ร้านแม่จะไม่มีที่วางของแล้ว เพราะว่าเต็มไปด้วยนิยาย

ช่วงนี้เป็นช่วงเครียดๆ เรื่องสมัครงานด้วยเหมือนกัน ปัญหาคือเหมือนยังไม่มีเป้าหมายในชีวิต แบบว่าอยากจะเป็นนู่น อยากจะเป็นนี่ อยากทำงานอย่างนั้น อีกสิบปีจะเป็นอย่างนี้ เหมือนกับที่เคยมีเป้าหมายมาตลอด เมื่อก่อนเคยคิดว่าไม่อยากเป็นโปรแกรมเมอร์ (แต่อย่าถามว่าทำไมถึงเลือกเรียนวิศวะคอม) แต่ว่าหลังจากที่ได้ไปฝึกงานที่รอยเตอร์ และทำโปรเจ็คก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ทำให้ชีวิตทรมาณอย่างที่คิด ออฟยังสนุกไปกับมันได้ ดีใจเวลาที่แก้บั๊กได้ แก้ไขปัญหาได้ ก็เลยมานั่งคิดว่าจะสมัครงานตำแหน่งอะไร อยากทำที่ไหน มันแบบว่าไม่มีคำตอบที่แน่ชัด จนถึงขนา่ดกับคิดว่ามันน่าจะมีโหมดจำลองเข้าไปทำงานในบริษัทที่สนใจดูซัก 3 เดือน แต่ในเวลาจริงแค่ 3 ชั่วโมงอะไรทำนองนั้น จะได้พอช่วยแก้ปัญหาได้ว่า บริษัทไหนจะเหมาะกับเรา และเราจะเหมาะกับบริษัทไหน

ออฟอยากรู้ว่าเวลาคนอื่นพลังชีวิตหมดเค้าทำไงกันบ้างคะ???

ส่วนใหญ่แล้วออฟจะ

1. อ่านนิยาย
2. โืทรศัทพ์ไปขอกำลังใจ
3. นอนอืดๆ อยู่นิ่งๆ
4. กินไอติม

แต่ว่าวันนี้ออฟพบว่าต้องเริ่มหาทางแก้อื่นแล้ว เพราะทางแก้หลักๆ เริ่มจะแก้ไม่ได้แล้วอ่ะ เหมือนเป็นไวรัสที่มันเริ่มจะต่อต้านยา = =” คนอื่นทำไงบ้างบอกทีค่า